Zor yazıyorum ben. Duygulanmam,çok üzülmem ve hatta bazen ağlamam gerekiyor bir şeyler karalayabilmek için. Sevinçten yazamadım hiç. Hayatımın hiç bir evresinde çok sevinip de dokunamadım kaleme -klavyeye-. Edgar Allen Poe geliyor aklıma böyle günlerde ; ''Sevmek bana yaramıyordu,ben sevilemiyordum'' diye yorumluyorum ne zaman sevincimi paylaşmak istesem.
Hiç adetim değildir ama erken kalktım bugün. Kendime çok güzel bir kahvaltı hazırladım dememi bekleyenlenler varsa şöyle alalım. Kahvaltı günün en önemli öğünüdür diyenler ilk okulda hiç dayak yememiştir. Veya ne bileyim,okuldan kaçıp maça gitmemiştir. Heh işte; beyaz yakalıdır. Siktirip gidebilirler,gurur duyarım. Ben çok pis dayak da yedim,maça da kaçtım. Babam da yakaladı,ama güldü.
Nerede kalmıştık; erken kalkmıştım. Kalkar kalkmaz adetim olduğu üzere sigara yaktım. Kahve yapmak için mutfağa doğru ilerledim. Kahve derken,bildiğin üçü bir arada. İçemem öyle filtresiydi,americanosuydu. Kaç şeker atarsan at,acı ulan bildiğin.
Ivırı,zıvırı geçersen Kadıköy Şöhretler'de liseden kalma alışkanlıkla pide döner yedim. Dönerin başındaki abi çok ters bakınca,güneş gözlüğünü çıkardım,heh şöyle -pidenin dibinde kalan boşluğa yine döner ekledi- tanıyamadım dedi.
Üniversitedeyken insanların nasıl olup da vapura binerken bu kadar zevk aldıklarını anlayamazdık. Ben bugün anladım... Artık yasakmış ama bir sigara yaktım,biri siyahi iki oğlan mızıka çalıyordu...
Balık aldım Karaköy'den,rakı aldım sonra. Ben çok rakı içerim blog. Öküz gibi de sigara içerim. Bilmiyorsan öğren...
Sarhoşum ve velhasılı Fener bugün yine ve inatla kazandı blog. Ölüsünü,dirisini,her gün birisini...
Hayatımda ilk kez mutluyken bir şeyler yazıyorum ve bu,yazdıklarım içinde en kötüsü,onu da biliyorum...
İnsan çok sevdiği için ölür mü?
Ben bu hayatta en çok Fenerbahçe'yi seviyorum blog....
Ve ben bir gün çok sevdiğim için ölecekmişim gibi geliyor bana...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder